Çöl tenha ve sessizdi. Rebeze'de yer gök sanki bu karagünlü iki kahramanı izliyordu. Ölüm yaklaşmıştı. Ebuzer karısına dönerek: "Kalk, şu tepeye çıkalım. Bir ihtimal yiyecek bir ot buluruz da açlığımızı gideriz."dedi.
Karı koca bir süre aradılarsa da yiyecek bir şey bulamadılar. Ebuzer zayıf ve baygın düştü. Alnında ölüm terleri birikmişti. Geri döndüler. Fırtına uğuldayarak esiyor, çölün ortasında hurma ağacıyla sallıyordu.
Ebuzer'in dizleri tutmuyordu. Başı göğsünün üstüne düşmüştü. İki kanadı kırılmış bir şahin gibiydi. Karısı, Ebuzer'in yüzünde ölümün izlerini görmüş oldu. Ebuzer, vefakarlığından duyduğu memnuniyeti gösteren bitkin ve özlem dolu bakışlarla karısının çehresini süzdü:
(Arka Kapak)
Yorum Gönder
0 Yorumlar